Besoj nuk përbën lajm për asnjërin prej nesh që mediat lokale janë kthyer në inkubatorët e vanitetit. Sidomos televizioni, i cili së fundmi po humbet terren ndaj mediave të tjera (elektronike) dhe ku aktualisht ka mbërritur pikun e degradimit jo për kontentin (atë ua lë në gjykim ekspertëve që krijojnë kontent dhe kritikëve të kësaj fushe), sesa për stilin e të bërit biznes përmes medias.
Vetëkuptohet që të bësh biznes përmes një media si televizioni do të thotë të shesësh kohë transmetimi të konvertuar në spote publicitare, spote anonçuese të emisioneve të sponsorizuara nga kompani lokale apo qoftë dhe emra markash të huaja që tregtohen përmes distributorëve lokal ose edhe mesazhe promocionale që promovojnë nga A-ja deri tek ZH-ja.
Teksa po mendoj për këto të fundit (mesazhet promocionale) mund të them me bindje se tashmë asgjë nuk i ngelet kuriozitetit, madje as nuk zgjon kuriozitet, aq më pak që të tërheqë vëmendjen për këtë apo atë kompani, për këtë apo atë markë. Mesazhet promocionale tashmë janë thjesht një produkt i shëmtuar (me shumë pak përjashtime).
Ka dhe nga ato raste ku mesazhet promocionale bëhen “pronësi e dhunshme e one man show në ndonjë transmetim argëtues, ku në rastin më të parë do të të kujtojë se ku ta bësh operacionin plastik, ku të bësh shopping, ku të bësh analizat e gjakut, check-up…madje nëse je femër do të ndihesh e terrorizuar nga rreziqet e kancerit prandaj aksh spital është zgjedhja më e mirë…”Kjo nuk ka lidhje me marketingun social, përkundrazi ka lidhje të drejtëpërdrejtë vetëm me marketingun.
Teksa bëja zapping këtë të shtunë, më rastisi të shihja një mesazh promocional në një televizion kombëtar. Në kulmin e shikueshmërisë së audiencës, gjatë transmetimit të një eventi kulturor shoh një makabritet të komunikimit marketing, një përçudnim të marrëdhënieve me publikun, një zvetënim të vlerës së markës dhe bashkë më të edhe para të hedhura në plera… salsiçe që piqen në skenë!
Nuk mund ta pranoj argumentimin se “edhe italianët u habitkan kaq shumë se andej nuk ndodhin këto gjëra”. Jo zotërinj, audienca shqiptare nuk mund të jetë kaq mediokre sa të pranojë një justifikim të tillë: që matanë detit nuk na qenka normale, ndërsa këtej detit qenka një gjest i pranueshëm ta përdhosësh profesionalizmin në emër të një çorbe mediatike.Pse duhet që kompanitë të investojnë para kur emri i tyre vihet në rresht me të tjerët dhe thuhet sa për të kaluar rradhën? Cili është kthimi real nga ky investim? Madje në këtë kategori janë edhe marrëdhëniet e kleringut të cilat në shumicën dërrmuese të rasteve thjesht e degradojnë imazhin e markës.
Që salsiçet konsumohen masivisht ky është një fakt i pakundërshtueshëm, por ende nuk kam arritur ta gjej lidhjen që ato kanë me artin, me kulturën, me komunikimin dhe në fund me një mesazh promocional të denjë për një kompani që vërtet kujdeset për imazhin e saj dhe të markave komerciale që ka në treg.Kjo dashuri e përdhosur mes buxheteve marketing dhe televizionit ka vetëm një përgjegjës dhe këto quhen shitjet. Duhet kuptuar një herë e mirë që nëse nuk krijohet lidhja e fortë mes markës dhe audiencës përmes një komunikimi marketing serioz, kurrë nuk do të ketë shitje që vijnë nga bindja, por vetëm nga nevojat momentale.
Një televizion duhet më së pari të krijojë markën e vet dhe më pas të mendojë t’ua përmirësojë kompanive të cilave fatkeqësisht u shet kohën televizive, por jo ekspertizën. Ka ardhur koha që markat e konsoliduara të tërhiqen nga këto forma banale marketingu.
